اکبر تک دهقان
14 آبان 1388- 5 نوامبر2009
جنبش اعتراضی مردم در روز 13 آبان 1388، نظیر ماههای گذشته، با قدرت بر دیوارهای این نظام بربرمنشی کوبید، و سران این رژیم جانی خوشحالند، که برای چندمین بار از دست مردم، جان سالم بدر بردند. به این ترتیب رهبر این رژیم تبهکار میتواند از روز 14 آبان، بازهم خطبه ها و نعره هایش را، پس از چندین روز تأخیر و ترس و لرز و نگرانی، دوباره سردهد، که ما: بحول و قوت الهی سرنگون نشدیم! که 13 آبان را پشت سر گذاشتیم! که هنوز نفت و شلاق در دست ماست!
14 آبان 1388- 5 نوامبر2009
جنبش اعتراضی مردم در روز 13 آبان 1388، نظیر ماههای گذشته، با قدرت بر دیوارهای این نظام بربرمنشی کوبید، و سران این رژیم جانی خوشحالند، که برای چندمین بار از دست مردم، جان سالم بدر بردند. به این ترتیب رهبر این رژیم تبهکار میتواند از روز 14 آبان، بازهم خطبه ها و نعره هایش را، پس از چندین روز تأخیر و ترس و لرز و نگرانی، دوباره سردهد، که ما: بحول و قوت الهی سرنگون نشدیم! که 13 آبان را پشت سر گذاشتیم! که هنوز نفت و شلاق در دست ماست!
همینطور است! شما سرنگون نشدید، از آنجا که مردمی با دستان خالی، فقط با شعارهای کوبنده و برای شما تا مغز استخوان آزار دهنده به خیابانها ریختند، و شما همه ماشین جهنمی سرکوب را که با ثروت همین مردم میچرخد، به جان آنها انداختید. اما در کمتر از 1 ماه، نبرد دیگری در راه است. با آن چه خواهید کرد!؟
راهپیمایی گسترده دیروز- همچنین از چندین روز قبل در سطح بیش از 20 دانشگاه کشور- در حالی انجام شد، که از نگاه بازجویان حاکم، جبهه مردم مبارز، از دو جهت در محدودیت قرار داشت:
- روز 13 آبان، نه یک روز تعطیلی، که یک روز کاری بود. این اما برای رژیم اسلامی، که عناصر حرفه ای تظاهرکننده خود را در اختیار دارد، مسئله ای نبود. آنها از مدتها قبل از طریق امکانات وسیع خود، دست به سازماندهی زده، با بکارگیری وسایل نقلیه مجانی و مشوقهای مالی مختلف و به هزینه بودجه کشور، عناصر مزدور خود را به مقابل ساختمان سفارت سابق آمریکا کشاندند.
- روز 13 آبان در فرهنگ سیاسی رژیم اسلامی، روز مبارزه با آمریکا محسوب میشود. از این رو هر گونه مخالفتی با رژیم اسلامی در این روز، آنهم در شکل تظاهرات و درگیریهای شدید خیابانی، به لحاظ سیاسی و روانی- حداقل با اتکاء به معیارهای گذشته- میتوانست به نفع دسته جات حاکم تمام شده، تحت عنوان اعتراضات طرفداران آمریکا تخطئه میگشت. باید به این موضوع اذعان نمود، که نه فقط در بسیاری از کشورهای توسعه نیافته- که این رژیم جانی به یاری طبقات سلطه گر در آنها شتافته- بلکه در میان سطحی از توده های محافظه کار در داخل هم، ادعاهای دستگاههای تبلیغاتی رژیم اسلامی، میتوانست- کم یا بیش- بازتابی موافق میل آنها را موجب گردد- اگر اوضاع این رژیم سرکوبگر، بر همان روال سابق میبود. طبق محاسبات احتمالی مسئولین رژیم، با اتکاء به زمینه بالا، هر میزان سرکوب علیه تظاهرکننده گان، در این روز، از نظر سیاسی مجاز خواهد بود؛ از آنجا که در افکار عمومی بین المللی، میتوانست آنان را مدافعین امپریالیسم، و مخالفین استقلال کشور معرفی نماید( !؟) سرکرده گان و تحلیلگران حکومت اسلامی اما، از میزان رسوایی خود در میان مردم ایران و جهان، هنوز کاملاً مطلع نیستند. از همین رو با توده ای از تظاهرکننده گان و از چندین روز قبل، در چندین شهر کشور مواجه گشتند، که برای چنین محاسبات پوسیده ای، تره هم خرد نکردند.
تظاهرات گسترده و اینبار بیش از هر بار سراسری، بطور مشخص از کیفیت بالاتری، نسبت به همه حرکات اعتراضی تاکنونی، برخوردار بود. حجم شعارهای اسلامی، بمیزان محسوسی کاهش یافته، و تمرکز بر شعارهای دموکراتیک افزایش یافته است. مردم هر چه بیشتر بمثابه یک نیروی مستقل در عرصه ظاهر شده، قیمومیت دیگران را که خود پرونده سنگینی از تبهکاری در پشت سر دارند، به گذشته میسپارند. در همین حال اما باید اشاره نمود، که توده مردم باید خود تصمیم بگیرند، چه شعارهایی را در چه شرایطی مطرح کنند، و آیا هنوز میتوانند بر روی متحدین موقتی از میان جناحهای داخلی رژیم اسلامی، حساب باز کنند یا خیر؟ هرگونه تلاش افراطی از بیرون برای نفی حق مردم در زمینه سازماندهی مبارزات خود، و فشار سیاسی و فکری بر آنان، میتواند تحت شرایطی، نتایجی منفی برجای بگذارد.
مبارزات خیابانی روز 13 آبان در اوضاعی اتفاق افتاد، که نه فقط بیشترین تهدیدها علیه مردم، مستقیماً از سوی سرکوبگران صورت گرفته بود، بلکه جانیان حاکم، به تهدیدات خود عمل کرده، وحشی ترین باندهای آدمکش را به کوچه ها و خیابانها گسیل ساختند. با این وجود اما، تا ساعاتی از عصر، هنوز حضور مردم و درگیریهای پراکنده در بخشهایی از شهرهای بزرگ کشور، جریان داشت.
مبارزات علنی و رویایی خیابانی با جنایتکارترین رژیم جهان پس از جنگ دوم، نه فقط فروکش نکرده، بلکه علیرغم بکارگیری حداکثر توان سرکوب این ماشین کشتارجمعی، با شدت ادامه دارد. اعتراضات مردم از حالت غیرحرفه ای سابق، به شکلی رشدیافته تر ارتقاء یافته، بسیاری از مردم، دیگر از رفتن به خیابان هراسی ندارند. اعتراضات روزمره به رژیم راهزنان و آدم کشان، باید باز هم و هر چه بیشتر، به یک روال روزمره و همگانی مبدل شود.
در تظاهرات روز گذشته، مردم در سطح وسیعتری، نظیر موارد گذشته، به تاکتیک جنگ و گریز خیابانی روی آوردند؛ این سندی است بر اینکه مردم از تکرار شعارهای همیشگی خسته شده، راهی برای تغییر اوضاع جستجو میکنند. در حالیکه، نه فقط اصلاح طلبان در داخل، بلکه بویژه اصلاح طلبان خارج از کشور، این خیانتکاران و آبروباختگان، نظیر طیف توده ای- اکثریتی، جمهوریخواهان دروغین، سلطنت طلبان، ملی گرایان مرتجع و همدستان دیروز رژیم اسلامی، هنوز با حدت و شدت از شعارهای اصلاح رژیم حمایت کرده، با ابتکارات مستقل و تهاجمی مردم مخالفت میکنند.
pouyane50@yahoo.de www.j-shoraie.blogspot.com www.j-shoraii.blogspot.com Archive:
http://www.facebook.com/home.php?#/profile.php?id=100000049552254&ref=name
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر