اکبر تک دهقان
1 اسفند 1388- 20 فوریه 2010
مراسمهای برگزار شده از سوی دهها نهاد سرکوبگر رژیم اسلامی در روز 22 بهمن 1388- که در فضایی تماماً نظامی و دستگیریهای گسترده صورت گرفت- در هیج سطحی، توازن قوای سیاسی قوام یافته طی 8 ماه گذشته را، بنفع رژیم اسلامی تغییر نداد.
مبارزات مردم در روز 22 بهمن 1388، متناسب با شرایط سرکوب فوق تصور، ظرفیتها و محدودیتهای جنبش اعتراضی، در سطح و محتوای اعتراضات ماههای گذشته قرار داشت. دروغ پردازیها و وارونه سازیهای واقعیات موجود از سوی مسئولین رژیم هم، ادامه سیاست تبلیغی گذشته آنها بود. همه شواهد موجود نشان داد، که قدرت بسیج ضدانقلابی رژیم اسلامی در سطح جامعه، بهیچوجه از میزان لشگرکشی روز 6 دی آن فراتر نرفته است- اگر کمتر نشده باشد. روز 22 بهمن اما در همانحال و بیش از گذشته، به عملکرد منفی تناقضات درونی شرایط توسعه مبارزات مردم، صراحت بیشتری بخشید؛ وضعیتی که از ارتباط جنبش انقلابی مردم با " جنبش سبز" جناحی از رژیم اسلامی، ناشی شده است.
صرفنظر از تحلیلهای گوناگون و عمدتاً آشنا، حوادث روز 22 بهمن 1388، ادامه مبارزات 8 ماه گذشته مردم، با عامل تضعیف " جنبش سبز"، یعنی نیروی مدافع حفظ رژیم اسلامی همراه بود. از این طریق، برای توده های مردم بویژه دانشجویان، که مستقل از اراده هر ناظری، در یک ائتلاف نانوشته با اصلاح طلبان حکومتی قرار دارند، محدودیتهای" جنبش سبز"، هر چه بیشتر روشن شد.
مدافعین اصلاح طلبان حکومتی، در داخل و خارج، از تهاجم جسورانه مردم در روز 6 دی سال جاری، به وحشت افتاده، علیه ابتکارات انقلابی مردم، انبوه انبوه مقاله و تفسیر منتشر نموده، اطلاعیه صادر کردند. در این میان تشبثات ارتجاعی دارودسته " اکثریت" در خارج و جریان لیبرالهای" ملی- مذهبی" در داخل، بیش از همه نمایان گشت. این دو گرایش که به طیف بنیانگذاران و تثبیت کنندگان حکومت ترور اسلامی تعلق دارند، تخم ترس از قیام توده ای را پراکنده، علناً توسل به " خشونت" ادعایی آنها از سوی " مردم" در روز 6 دی را، محکوم و طرد کردند؛ در این هیاهوی ضدانقلابی، رجوع به بیانیه شماره 17 میرحسین موسوی بویژه، نقش محوری ایفا کرد. تجمعات پراکنده و فاقد جهت گیری مبارزاتی بخشی از مخالفین رژیم در روز 22 بهمن، نشان داد:
تهاجم تبلیغاتی جریانات فوق پس از مقاومت شجاعانه 6 دی مردم، بدون تردید نقش مخرب خود را برجای گذاشته است. در روز 22 بهمن، اصلاح طلبان و وابستگان به آنها، تاکتیک " سکوت" را در پیش گرفته، با هدف ایجاد " وحدت کلمه" حول " جمهوری اسلامی؛ نه یک کلمه کمتر، نه یک کلمه زیادتر!"، خود را در تظاهرات دولتی منحل ساخته، از همراهی با دانشجویان و زنان در مقاومتهای خیابانی، خودداری نمودند.
مبارزات مردم در روز 22 بهمن 88، تناقض اصلی و همواره موجود جنبش انقلابی را، به شکل عریان تری بروز داد. این واقعیت، که توده مردمی که برای سرنگونی رژیم اسلامی به میدان آمده اند، بدلیل عدم وجود تشکل سیاسی قدرتمند خود، در ائتلاف با جناحی از رژیم حاکم قرار گرفته اند. این رابطه نه فقط استفاده از تضادهای درونی حکومت را موجب شده، بلکه در همانحال و در عمل، محدود شدن در میدان بازی رژیم اسلامی را هم به توده مردم، قبل از همه، نیروی دموکراتیک- انقلابی دانشجویان و زنان، تحمیل کرده است. این موضوع، تناقض اصلی شرایط مبارزاتی کنونی را تشکیل داده، همه تناقضات ثانوی، آشفتگی ها و یا ناکامیهای سیاسی، بنوعی به آن مربوط هستند. شکل گیری ائتلاف فوق، که از یک منطق عینی تبعیت میکند، حاصل ناتوانی مردم از ایجاد یک تشکل سیاسی بزرگ، با برنامه و هدفمند از یک سو، و ناتوانی اصلاح طلبان در حفظ موقعیت برابر قدرت با جناح حاکم بدون حمایت بخشی از مردم، از سوی دیگر است.
" جنبش سبز"جناح راست بورژوازی متوسط و خرده بورژوازی مرفه( " طبقه متوسط ")، نه هدف سرنگونی رژیم اسلامی را در برابر خود دارد، و نه دارای چنین ظرفیتی است. این نه " جنبش سبز"، بلکه جنبش انقلابی است، که بخش اعظم مطالبات مردم بویژه مبارزان خیابانی، در چهارچوب آن جای گرفته، و بمراتب فراتر از اهداف لیبرالیسم ارتجاعی و متحدان بین المللی آن است. " جنبش سبز"، که تبهکارانی نظیر سروش و مهاجرانی و " اکثریتی"ها، مدافعین رژیم ساواک، قاضی شرع و شکنجه گر و دادستان دهه 60، و رسانه های ضدکمونیستی بین المللی، " اتاق فکر" آن را تشکیل داده اند، قادر به عقب نشاندن یک دسته کوچک از مأموران گشت ثارالله هم نیست؛ چه رسد به انجام تحولات جدی و یا حتی سرنگونی رژیم اسلامی!
جنبش انقلابی مردم در هر گام خود، از طریق " جنبش سبز" مهار گشته، محدود میشود. از این گذشته، هر گونه تخطی جریان انقلابی از قاعده بازی تحمیل شده به آن، بشدت از سوی نهادهای تبلیغی و نمایندگان فکری جریان " سبز" در داخل و خارج تخطئه شده، گرایش به غلبه سرخوردگی در نیروی توده ای جنبش انقلابی را، دامن زده است. اصلاح طلبان حکومتی، لیبرالها و" اکثریتی"ها، با همان وقاحت و بیرحمی دهه 60، دست به ترور فکری مبارزان خیابانی زده، آنها را از خاتمه سیاست ائتلافی با خود می ترسانند. این در شرایطی است، که هنوز هیچیک از تشکلهای دموکراتیک، نظیر سندیکاهای موجود، کانون نویسندگان، تشکلهای ظاهراً قانونی دانشجویان، معلمان، زنان و مدافعین حقوق بشر، دارای حداقل آمادگی برای تأسیس یک جبهه سیاسی نیستند.
انحلال تدریجی " جنبش سبز" در جناح میانی رژیم اسلامی ( رفسنجانی، رضایی، لاریجانی)، از طریق پیوستن اصلاح طلبان حکومتی به راه حلهای در حال شکل گیری در بالا، زنان و دانشجویان بمثابه بخش فعال مبارزات کنونی را، در مقابل انتخاب و یا بروز چندین راه خروج از وضعیت حاضر، قرار خواهد داد:
1- جناح پیشرو و فعال توده دانشجویان و زنان مشترکاً، تشکل سیاسی ضدرژیمی خود را برپا ساخته، به یک قطب مستقل دموکراتیک-انقلابی در جامعه، مبدل خواهند گشت. از این طریق، زمینه پیدایش یک جبهه سیاسی بزرگ تسهیل شده، سندیکاهای موجود و نهادهای مشابه نیز، به ایجاد چنین جبهه ای تمایل پیدا میکنند.
2- عدم توانایی در پیش گرفتن یک راه حل مستقل از سوی جنبش انقلابی، سنگینی تعهدات مالی و سیاسی فعالین جنبش اعتراضی پس از آزادی از زندان، و ادامه سرکوب افسارگسیخته، بتدریج بخش بزرگی از پیشروان فعلی مبارزات خیابانی را به فرار از کشور وادار ساخته، برای دوره ای، سردرگمی، آشفتگی و پراکندگی در سطح جنبش توده ای، حاکم میگردد.
3- مبارزات پراکنده کارگری، بویژه در شرایط تشدید بحران اقتصادی، تشکل یابی در صفوف کارگران را تسریع نموده، نقش تضعیف شده جناح چپ طبقه متوسط- در نتیجه بروز وضعیت بالا و عوارض منفی ائتلاف با اصلاح طلبان حکومتی- توسط پیشروان اعتصابات کارگری، جایگزین خواهد شد.
4- جامعه قادر به پرکردن خلاء سیاسی ایجاد شده از طریق روند منفی بازگفته نگشته، بی تفاوتی سیاسی، موج پناهندگی به کشورهای دیگر، قیامهای خودانگیخته و اقدامات فردی و گروهی ناشی از استیصال، رواج پیدا میکنند. این سرانجام، در حالت حدت یابی بحران بین المللی رژیم اسلامی در موضوع تولید سلاح هسته ای، میتواند، ابعاد بازهم ویرانگرانه ای کسب نماید.
سرنگون باد حکومت اسلامی!
زنده باد آزادی و عدالت!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر