مبارزات علنی بخشی
از زنان و جوانان کشور از اعتراض بحق و پرشور و ناگهانی به سیاست حجاب اجباری
و بی حقوقی 44 ساله زنان، که نظیر همه اعتراضات از تهران شروع شد، بسرعت اما از سلطنت
طلبی، تقدیس ساواک، "مرگ بر چپی"، "مرگ بر
مجاهد"، قوم گرایی افراطی "کردی"، بازگشت دوباره فکر "حکمرانی"
سلاطین بر مردم، و وابستگی به رسانه ها و قدرتهای امپریالیستی سر
در آورد. طی مدت کوتاهی، جریانات ضد مردمی خارج از کشوری، ضد کمونیست های کینه
توز، لیبرال های راست، راست افراطی و فاشیستی، در بند و بست با احزاب و
دولت های غربی بر این جنبش مسلط شدند. درست به این دلایل، مردم ایران، و قبل
از همه مردم آذربایجان و خراسان، بطور غریزی از این اعتراضات فاصله
گرفته و از آن پشتیبانی نکردند. در این میان بدبختانه اما نقش آشکارا تخریبی
قدرتهای غربی و نیروهای فاشیستی، به جنبش واقعی زنان و جوانان که جزئی
از یک جنبش انقلابی است، آسیب رسانده، و توسعه آن را به عقب انداختند.
لیبرال های ضد مردمی
خارج از کشوری بناگهان مردم و کشور ایران را نظیر مستعمره ای در
سینی گذاشته، و به دولت ها، احزاب و سازمانهای بین المللی تحت کنترل غرب سپردند،
طوری که گویا مردم ایران، درمانده و مفلوک و بیچاره و محتاج و بی اراده، در حال
"گدایی" آزادی و منتظر نجات خود توسط استعمارگران هستند!! مرکز
این جنبش به اینترتیب، پس از مدتی از خیابانهای شهرهای ایران به شوهای رسانه ای
و جلسات پارلمان های غربی و دولت های در حال جنگ منتقل شده، از این طریق،
تأثیرات آن بر توده های میلیونی و جلب آنان به این جنبش نیز به حداقل خود رسید.
جنبش اعتراضی کنونی
بدلیل گسترش ناگهانی، وسعت بیشتر و سیاسی تر بودن آن نسبت به اعتراضات
سالهای 1396 و 1398 و بدلیل تمرکز بر حقوق زنان، میتواند تأثیرات
ماندگاری بر جای بگذارد. اما این جنبش مستقیماً و بطور خود بخودی به یک
جنبش انقلابی توده ای با هدف سرنگونی فوری رژیم اسلامی منجر نخواهد شد. شعار
اصلی آن یعنی "زن- زندگی- آزادی" که یک شعار کلی، روشنفکرانه
و غیر ملموس است، و نیروهای سیاه پشت صحنه آن، دامنه تأثیرات این جنبش
بر توده های میلیونی را محدود میکنند و این وضعیت همچنان ادامه خواهد یافت.
رابطه این جنبش با تولید
کننده گان و شهروندان دخیل در زندگی روزمره در حد بسیار ناچیزی است. در حالیکه
هر جنبش انقلابی تنها قادر است بسته به نقش و حضور تولید کننده گان نیازهای مادی
جامعه به یک قدرت مؤثر سیاسی مبدل گردد. نزدیکی مبلغین این جنبش به دارودسته سرکوبگر
و راهزن پهلوی و سمبل های جنگ طلبی و سلطه گری عصر بدویت نظیر کورش بمراتب
بیشتر است تا به انسان تولید کننده و زنده درگیر با معضلات غیر قابل تحمل زندگی
روزمره!
جنبش "زن-
زندگی- آزادی" عملاً و مستقل از خواست
زنان مبارز به جنبشی با خصوصیات یک کودتای راست مبدل
شده، که تلاش میکند قبل از حضور توده های مردم و طرح مطالبات و تبدیل آنها به پرچم یک جنبش بزرگ توده ای، کار را یکسره کند! تبلیغات چی های سلطنت طلبان در
این رابطه با وقاحت و بیشرمی نسبت به طرح هر گونه "مطالبه" و
"زیاده خواهی" هشدار میدهند. منشور نویسان مدعی رهبری این جنبش در خارج از
کشور بجای پذیرش و اعلام خواسته ها و حقوق مشخص کارگران ایران، و نه کارگران بطور کلی، زندگی میلیونها مردم زحمتکش یعنی اکثریت جامعه را به سازمان ملل و مصوبات آن می
سپارند. مصوباتی صرفاً کاغذی که از سوی رژیم های پهلوی و اسلامی و هر رژیم
سرکوبگری نیز رسماً پذیرفته شده و هیچ تأثیری در زندگی واقعی نداشتند و نمی
توانستند هم اثرگذار باشند.
از قرائن کنونی میتوان حدس زد که اکثریت مردم معمولی ایران، بویژه مردم آذربایجان، در انتظار مرگ سردسته این رژیم جانی علی خامنه ای هستند. احتمالاً محاسبات توده های مردم بر این استوار است، که رژیم اسلامی بدلیل تضادهای درونی خود، اعتراضات کنونی، شرایط حاد اقتصادی و وضعیت بین المللی آن، قادر به تحمیل یک "رهبر" جدید به جامعه نخواهد شد. در این صورت و تحت این شرایط، ممکن است وزنه بخشی از اصلاح طلبان حکومتی مبنی بر انجام یک رفراندوم برای تغییر قانون اساسی تقویت شود.
آنچه مسلم است، مردم ایران نمیخواهند دست
به ریسک بزرگی زده، استقلال سیاسی کشور را بخطر انداخته، میدان را
برای سلطنت طلبان، قوم گرایان "کرد" و لیبرال های راست
وابسته به غرب مساعد سازند. برای بخش بزرگی از مردم ایران در
صورت بروز حالت بالا، کشور به محیط درگیریهای خشن روزمره و یا به پایگاهی
برای بحران سازی علیه جمهوری خلق چین و فدراسیون روسیه مبدل خواهد گشت.
اکبر تک دهقان
13 فروردین 1402- 2 آوریل 2023
فصل های منتشر شده "یک برنامه سیاسی برای جمهوری
دموکراتیک ایران" (انتشار سوم):
http://radikaldemokratik.blogspot.com/2023/01/blog-post.html
ــــــــــــــــــــ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر