عربده کشی هر روزه دارودسته پلید ساواک، پارس
کننده گان قدیم و جدید افراطی آن و مشتی سرلمپن نظیر مسعود نقره کار، بهروز
ستوده، ابوالفضل محققی، ف. م. سخن، مزدک بامدادان، مجید محمدی، ایرج
مصداقی و غیره در محیط اینترنت، به کیفیت سیاه جدید و نفرت انگیزی دامن زده
است. این جریان ضد مردمی که اعضاء آن همگی کارمندان جیره خوار، چاپلوسان و غلامان حلقه
به گوش قدرت های امپریالیستی هستند، مدام برای مخالفین خود و بویژه علیه طیف چپ
ایران، همچنین سازمان مجاهدین، سمپاشی کرده، شاخ و شانه میکشند.
شرایط سیاسی ایران در مسیر تغییر آن، قطعاً و
بدون هیچ تردیدی به تقابل مسلحانه و درگیریهای گسترده میان نیروهای سیاسی دخیل
در آن منجر خواهد گشت. نه فقط رژیم اسلامی و صاحبان امتیازات کلان کنونی به
کشتارهای خیابانی بی سابقه ای روی خواهند آورد، بلکه کارمندان و سگان زنجیری
قدرتهای امپریالیستی از نوع عناصر بالا نیز برای حذف نیروی چپ و مجاهدین و احیاء رژیم هیتلری پهلوی
به سلاح متوسل خواهند شد. هرگونه خوشبینی به روندی از تحولات آرام و گویا طی فعالیت
های "مدنی"، اشتباهی مهلک و غیرقابل جبران است. توده های عادی مردم
ایران دارای عادات، روحیات و سنت های اجتماعی پایداری از سازمانهای صنفی و سیاسی
قدرتمند نبوده، در برابر وابستگان هار رژیم پهلوی، جز طعمه ساده ای بیش
نخواهند بود.
سازمان مجاهدین هم اینک بعنوان یک نیروی جدی سنت دار و
باقی مانده از دوران مبارزه با رژیم جنایتکار پهلوی، نباید در خارج از کشور
مرعوب فضاسازی این عناصر سخیف گشته، بلکه بموقع و صریح دست به موضع گیری
زده، با افسارگسیختگی آنان مقابله کند. این شرط ایجاد آماده گی سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و شخصی خود و شکل دادن به روانشناسی سیاسی ضروری برای مقابله آتی با آنها است. مجاهدین همچنین با علم به بروز برخوردهای
مسلحانه شدید در هر تحول قدرت در ایران آینده، باید از هم اکنون وابستگان خود در داخل
کشور را نیز برای چنین روزهای سختی آماده کنند. مجاهدین نباید ناچار شوند که اشتباه
مهلک خود در توسل به اقدام مسلحانه بدون آماده گی قبلی را در سال 1360 تکرار کنند.
نتیجه ندانم کاری و ناتوانی این سازمان در تحولات سیاسی بزرگ آتی، تبدیل کشور به جهنمی
نیمه مستعمره چه بسا بدتر از دوران رژیم فاشیستی پهلوی خواهد بود.
در کنار این ضرورت، برخلاف تصور بسیاری و به همان
میزان مهم، زمینه های اجتماعی یک ائتلاف سیاسی ملی میان نیروی چپ جامعه و سازمان
مجاهدین هم اینک نیز موجود بوده، چه بسا محتمل ترین نوع ائتلاف سیاسی در شرایط
سرنگونی رژیم اسلامی خواهد بود. این دو نیرو در ایجاد یک نظام سیاسی دموکراتیک و
مستقل و مقابله با تشبثات تبهکاران وابسته به رژیم پهلوی منافع یکسان داشته،
قادرند سیاست مشترکی را برای بازسازی سریع سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کشور ارائه
داده و عملی کنند.
اکثریت بزرگ مردم ایران را هم اکنون اکثریت خاموش تشکیل داده است. یکی از دلایل اصلی آن در کنار نقش و جنجالهای قوم گرایان، بدون تردید، وحشت از تاخت و تاز هر روزه جریان پلید پهلوی و مزدوران لیبرال آنها علیه نیروهای چپ و مجاهدین در خیابان های تهران است. مردم عادی ایران خود بخوبی به این واقعیت آگاهند، که خود دارای قدرت سیاسی متشکل و تأثیرگذاری در داخل کشور نیستند. آنها اما نمی خواهند تحت هیچ شرایطی استقلال سیاسی کشور را که نتیجه انقلاب بهمن بوده، و رژیم جنایتکار اسلامی هم قادر به سلب آن از مردم ایران نگشت، از دست بدهند. جانیان قلم بدست و کف بدهان از نوع عناصر مزدور بالا، همه امتیازات و امکانات شان استفاده از حمایت مستقیم قدرت های غربی بمنظور تخریب استقلال سیاسی کشور است. هر میزان که دارودسته جنایتکار پهلوی قدرت بیابد، بهمان میزان روندهای گسیختگی ملی در کشور نیز به جریان افتاده، با سرعت غیرقابل انتظاری تشدید شده، و از کنترل خارج خواهند گشت.
سنگر اصلی متعلق به مردم ایران و مستقل از ماهیت
این رژیم پلید، یعنی استقلال سیاسی کشور، در چنین حالتی اولین قربانی تاخت
و تاز نیروهای باند سیاهی از نوع عناصر دریده نامبرده در بالا خواهد بود. بدون
وجود استقلال سیاسی کشور، ادعای حفظ زندگی صلح آمیز، شعار ایجاد و
تحکیم دموکراسی و یا حفظ یکپارچگی کشور جز یاوه گویی و کلماتی پوچ و
بی معنا نخواهند بود.
اکبر تک دهقان
6 فروردین 1402- 26 مارس 2023
فصل های منتشر شده "یک برنامه سیاسی برای جمهوری دموکراتیک ایران"
(انتشار سوم):
http://radikaldemokratik.blogspot.com/2023/01/blog-post.html
------------
توضیحات
- عبارت "سمپاشی کرده" در انتهای پاراگراف اول، در روز 27 مارس به متن اضافه شده است.
ــــــــــــــــــــ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر