یادداشت های روزهای
جنبش انقلابی- 10
جنبش اعتراضی بزرگ مردم
ایران، آنچنان که رویدادهای پس از اعدام مبارزین نشان داد، از روی آوری حاکمان
جنایتکار به سیاست تشدید سرکوب مرعوب نشده و مصممانه به راه خود ادامه میدهد. این
بطور قطع یک تحول سیاسی کیفی است که نشان از انرژی درونی و دینامیزم مداوماً رشد
یابنده یک جنبش انقلابی نیرومند دارد. یک نیروی اجتماعی پیشرو و شجاع در این کشور
به یقین قصد آن دارد، تا طوق برده گی حکومت توحش اسلامی را به سوی بانیان آن پرتاب
کرده، سر این اژدهای خون آشام را به سنگ بکوبد.
موضوع "انقلاب" در ایران پرمشقت و پیچیده و
زمان بر خواهد بود. با بیان این حقیقت اما نباید نسل شجاع کنونی در توانمندی و
استعداد خود برای پیمودن این راه سرنوشت ساز دچار تردید شود:
درهم شکستن این ماشین آدمکشی تحول بسیار سختی است، مطمئناٌ
سخت ترین فعالیت در این دنیا هم اینک! مردم ایران طی 44 سال بشدت تحت بمباران تبلیغاتی
و "بازآموزی" مهلک اسلامی- فاشیستی قرار داشتند و این "تعلیم و
تربیت" نحس با میدانهای تیرباران و چوبه های دار در مقابل چشمان مردم آمیخته
شده است. مردم ایران، از جمله روشنفکران کشور، طی این دوره، بمراتب بیش از همه ملل دیگر محافظه کارتر، مضطرب تر و
خرافاتی تر شده اند.*1 تغییر این واقعیت ساختاری، که ظاهراً یک مسئله صرفاً
فرهنگی اما تعیین کننده است، به زمان لازم، مبارزه پیگیرانه و علنی و روزمره نیاز دارد.
هر میزان از شکایات مردم از وضعیت فعلی در این واقعیت هیچ تغییری نمی دهد. شکنجه و
اعدام دهها هزار نفر و به دارآویختن زندانیان در روز روشن در وسط شهرهای بزرگ در حضور
جمعیتی انبوه و بستگان آنها، شیارهایی عمیق و ماندگار بر کاراکتر فردی و ملی انسان
حک میکند، که تغییر آن به سالها فعالیت مبارزاتی و پژوهشی - تربیتی نیاز دارد.
در این میان اما یک شرط اصلی و سرنوشت ساز برای تغییرات
سیاسی ریشه ای در ایران وجود دارد که عدم توجه به آن فاجعه بار است:
مبارزات کنونی نباید نظیر
سالهای 78، 88، 96 و 98 قطع شود. مبارزین کنونی نباید کشور را ترک کرده، تحت عنوان
پناهنده به یک زندگی سیاسی غیر مؤثر کشیده شوند. باید این مبارزات کم و یا زیاد بطور علنی ادامه پیدا
کنند تا از این طریق همه کثافات رسوخ کرده در اندامهای جامعه زائل گشته، "ملت
ایران" در ستونهای اصلی و سیاسی- فرهنگی آن تغییراتی بنیادی را پشت سر
گذاشته، به یک نیروی فعال مداخله گر، همدل و متحد فرا روید. باید پیکره سیاسی،
فکری و روحی ملی، چه در داخل و چه در خارج، بطور کامل نوسازی شود و این فقط تحت شرایط
مبارزه شجاعانه و علنی نسل کنونی امکانپذیر است. علاوه بر این: هیچ انقلابی، آنهم در کشوری مهم و بزرگ
و پرجمعیت نظیر ایران، بدون تشکل سیاسی، صنفی و سازمانیافتگی مستحکم یک نیروی اجتماعی
بزرگ پیروز نمی شود و این هم بنوبه خود به زمان نیاز دارد و این
"زمان" باید بدون تردید طی مبارزه ای علنی و روزمره نظیر امروز پیموده شود.
جنبش انقلابی مردم ایران زمانی بر قله پیروزی
خواهد ایستاد، که یک اقلیت مصمم و فعال و نیرومند موفق شده باشد، نفرت صدها ساله
همه نسل های له شده در زیر مهمیز آخوند درنده خو و وحشیگری سلطنتی- مذهبی را به کینه
ای بنیان کن، مشت های گره کرده، تشکیلاتی قدرتمند و سلاح هایی آتشین مبدل کرده باشد!
خلاصی از سیطره آخوندها، دلالان بزرگ بازار و سگ های هار پاسدار و بسیجی آنها در طی
دوره آتی کاملاً امکانپذیر است. اما این آخوند جنایتکار، 1400 سال سر بریده و دست و پا
قطع کرده، دروغ گفته و توطئه کرده، و طی 44 سال هم با میلیاردها دلار ثروت مردم
ایران همین بربرمنشی را به سیاست های رسمی یک دولت "مدرن" ارتقاء داده،
از آن لذت برده و ثروت اندوخته است. او عرصه مفت و مجانی یک دستگاه دولتی بزرگ با
دو و نیم میلیون کارمند و انبوه پول مردم و لشکری از پلیس و پادگان ها و تاخت و
تاز بدون مزاحمت علیه "برده گان" خود را بساده گی رها نخواهد کرد.
اما هر کسی، هر چه که میتواند، باید انجام دهد،
تا این هیولای خون و کثافت از اریکه قدرت به زیر کشیده شود. خوب و بد افراد و
احزاب و نظرات را فقط امروز در همین عرصه میتوان جستجو کرد و محک زد و نه از هیچ
طریق دیگری! نظر و اندیشه و سنت مبارزه اگر امروز کمک نکند که این آتش فروزان
همچنان شعله ور بماند تا لاشه این جرثومه ستمگری محض را به تلی از خاکستر مبدل کند،
نه فقط به درد زندگی و این مردم و این کشور نمی خورد، بلکه به لعنت شیطان هم نمی ارزد!
اکبر تک دهقان
14 دی 1401- 4
ژانویه 2023
---------------
توضیحات
*1- "فرهنگ مسلط بر هر جامعه ای، فرهنگ طبقات مسلط بر آن جامعه است."
کوتاه شده و نقل به معنی از: "ایدوئولوژی آلمانی"، کارل مارکس، فریدریش
انگلس، 1846- 1845، بروکسل
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر