اکبر تک دهقان
18 خرداد 1392- 8 ژوئن 2013
بدون برنامه دموکراتیک
و شعارهای غیرمذهبی، مبارزات آزادیخواهانه در ایران نمیتواند بثمر برسد.
--------------
کشور ترکیه در روزهای اخیر، در
معرض تحولات بی سابقه ای قرار گرفته است. برای اولین بار حداقل طی 10 سال اخیر،
توده مردم و در رأس آن، کارگران، دانشجویان و زنان، در مخالفت با سیاستهای خزنده
اسلام گرایانه، به خیابانها آمده اند. منشأ اولیه اعتراضات البته
مخالفت با قطع درختان و تبدیل یک پارک قدیمی شهر استانبول به یک مرکز خرید بوده
است. این اما تنها جرقه ای بود که بیکباره آتش زیرخاکستر مخالفت با سیاستهای
غیردموکراتیک دولت متمایل به تصورات مذهبی را شعله ور ساخت. تحولات سیاسی آتی در
جامعه ایران، نمیتواند از نتایج مبارزات کنونی مردم ترکیه برکنار بماند.
مبارزات انقلابی سال 1388 بدلیل
عدم وجود شرایط عینی تحمیل یک شکست استراتژیک دیگر به مردم، به شکست منجر نگشته،
بلکه به رکود کشیده شدند. این به این معنا است، که تحت شرایط مناسب داخلی و بین
المللی، سطحی از مبارزات توده ای میتواند مجدداً سربلند کند- با این تفاوت، که هم
اکنون قشر مبارزی از میان کارگران، دانشجویان و زنان، که طی دوره ای نسبتاً طولانی
شکل گرفته و دارای میزانی از رشد روابط متقابل، نزدیکی انسانی و امیدهای مشترک،
وابستگی عاطفی و سازمانیافتگی فعالیتهای میان خود بوده باشند، دیگر وجود نداشته
و یا بسیار ضعیف است. این نیرو که طی خیزش
دانشجویی سال 1378 تا اواخر سال 1383 و سپس با شتاب بیشتری از روز اول ماه مه سال
1384 تا خرداد 1388 شکل گرفته بود، از اواخر سال 1388 به بعد، کشور و عرصه عملی
مبارزه را ترک کرده است. هیچگونه شواهدی که هم اکنون، چنین نیروی کم و بیش
سازمانیافته ای از پیشروان مبارزات اجتماعی در کشور حضور دارد، قابل اثبات نیست.
همه امکانات ملی و سیاسی - انسانی
ذکر شده، که محصول روندی طولانی از رشد فردی، اجتماعی و مبارزاتی نسل جدید بود،
تحت تهاجم سرکوبگری وحشیانه رژیم از یک سو، و تهاجم سیاسی - فکری دارودسته
"اصلاح طلبان حکومتی"، لیبرالها و "اکثریتی" ها در خارج از
سوی دیگر، به اضمحلال کشیده شد. درست در کوران مبارزات نسل جوان در سال 1388،
نشریات و سایتهای تبلیغی جریانات بالا بویژه "اکثریتی" ها در خارج، نظیر
"اخبار روز"، "ایران امروز"، "عصر نو"، "گویا
نیوز"، "روز آنلاین"، "میهن"، "پیک نت" و
نظایر آنها، مرتباً و انبوه انبوه مقاله و خطابیه و مصاحبه منتشر کرده، از مردم
میخواستند دست به "خشونت" ادعایی آنها نزده، مطالبات خود را عمدتاً در
چهارچوب شعارهایی ضد دموکراتیک نظیر "الله اکبر" و "میرحسین؛ یا حسین"
بیان کنند. در حالیکه مردم کوچه و بازار تحت شرایطی تماماً تروریستی و تنها برای
کسب حقوق اولیه ای، که امروزه هر قبیله تا چندی پیش پراکنده در جهان از آن
برخوردار است، دست به مبارزه زده بودند. همین امروز نیز، با بروز اولین نشانه های
مخالفت مردم، این دسته جات جریان فروپاشیده ای بنام "جنبش سبز" را به
وسط کشیده، طرح شعارهای بی ربط به جنبش آزادیخواهی نظیر "رفع حصر" از
سرکرده گان "خط امامی" و متحدین حمام خون دهه 60 خود را به مردم یادآوری
میکنند.
وقوع هر مبارزه جدی و کم و یا زیاد
تأثیرگذار، مشروط به وجود سطحی از تشکل در میان مخالفین پیشرو رژیم حاکم در جامعه
است- مردم بیکباره و دیوانه وار به خیابان نمیریزند و مهم تر از آن: بمدتی طولانی
در خیابانها نمی مانند. هر تحرک سیاسی نیاز به درجه ای از سازماندهی و این خود
مستلزم وجود پیشروان رشد یافته در کوران اعتراضات ماقبل آن دارد.
تاکتیکهای مذهبی در ایران، دارای
هیچ ظرفیتی برای تبدیل شدن به تاکتیکهای دموکراتیک نیستند. اگر اعتراضات به رژیم
اسلامی، به مسجد و مراسم مرگ و تدفین و شعارهایی نظیر "الله اکبر" و رفع
"حصر" از بنیانگذاران این رژیم بربرمنش سمت گیری شوند، دارای کمترین
امکانی برای فرارویی به شعارهای یک جنبش ضد استبدادی نبوده، بلکه به معنی بازی در
زمین دیکتاتوری تروریستی حاکم محسوب میگردند. یک مبارزه آزادیخواهانه، بدون تئوری
و شعارهای دموکراتیک نیز نمیتواند وجود داشته باشد.
سرانجام از پیش تعیین شده نمایش
"انتخابات" راهزنان حاکم، بدلایل متعددی قادر نیست یک جنبش اعتراضی جدی
نظیر سال 1388 را در پی داشته باشد. اما به دلیل سلطه شرایط سرکوب افسارگسیخته تر
از سال فوق و سلب ناچیزترین حقوق انسانی شهروندان، و با توجه به فشارهای معیشتی
طاقت فرسای ناشی از کاهش درآمدهای نفتی و نتایج تحریمهای بین المللی به مردم، نمایش
انتخاباتی آتی میتواند به سرآغازی برای پیدایش دور جدیدی از مبارزات علنی توده های
مردم منجر گردد. این آن چشم اندازی است، که در ادامه خود قادر است نضج گیری قشر
جدیدی از مبارزین و سازمانگران را تسهیل سازد- نیرویی که به خودآگاهی ناشی از جذب
تجربیات مربوط به نتایج فاجعه بار ائتلاف با اصلاح طلبان حکومتی در دوره گذشته نیز
مسلح شده باشد؛ نیرویی که از هرگونه توهمی به جریانات خیانتکار و همدستان پنهان و
آشکار رژیم ترور یعنی جریان "اکثریت" و لیبرالها و بلندگوهای تبلیغاتی
آنان خلاص شده باشد.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر